In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Duo Reges: constructio interrete. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Videsne quam sit magna dissensio? Quid enim possumus hoc agere divinius? Qui est in parvis malis. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;

Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?
In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est.
Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.
Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;
Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Quo modo igitur evenit, ut hominis natura sola esset, quae
hominem relinqueret, quali oblivisceretur corporis, quae
summum bonum non in toto homine, sed in parte hominis
poneret?

Quippe: habes enim a rhetoribus;

Numquam facies.

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Pauca mutat vel plura sane;

Bork: Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;
Reguli reiciendam;: Id est enim, de quo quaerimus.
Age sane, inquam.: At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
A mene tu?: Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.

Eaedem res maneant alio modo.
Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.